“Hoe is het met jou?”
Deze vraag overviel me.
Zo’n 8 jaar geleden was ik in gesprek met een opdrachtgever met wie ik al langere tijd een fijne samenwerking had. We hadden net alle lopende kwesties doorgenomen en vanuit deze zakelijke modus schakelde hij over naar deze oprechte en persoonlijke vraag.
Ik wist niet goed hoe te reageren en zei; “Goed, goed” en ging snel door over nog een zakelijk issue.
Onderweg naar huis was ik in verwarring.
Waarom had ik zijn vraag niet eerlijk beantwoord? Waarom had ik als reactie op zijn persoonlijke vraag een zakelijk scherm opgetrokken?
Op dat moment was er namelijk veel aan de hand in mijn leven en door te zeggen dat het “goed, goed” was deed ik de waarheid geweld aan.
Mijn huwelijk was gestrand, ik maakte me zorgen over mijn kinderen, mijn ouders begonnen te dementeren. Ik ging door perioden van rouw op verschillende facetten in mijn leven en dat deed pijn.
Waarom kon ik niet eerlijk zijn over hoe het werkelijk met me ging?
Waarom had ik deze handreiking naar een iets persoonlijker contact zo abrupt afgeslagen?
Uit angst om me kwetsbaar op te stellen. Om maar niet toe te hoeven geven dat mijn persoonlijke leven op zijn kop stond. Alsof dat misschien negatief af zou stralen op mijn business.
Het voelde niet goed zoals ik hierop gereageerd had, het knaagde aan me. Als ik die vraag aan een ander stelde verwachtte ik toch ook een eerlijk antwoord?
Ik had hem niet deelgenoot hoeven maken van mijn diepste zielenroerselen maar ik had wel een eerlijk beeld kunnen schetsen over wat zich op dat moment in mijn leven afspeelde in plaats van me achter een masker van “goed, goed” te verschuilen.
In onze volgende meeting bood hij me direct een herkansing. Zijn eerste vraag was: “Loes, wat fijn je te zien, hoe is het met je?”
Geen masker meer en er ontspon zich een mooi gesprek van mens tot mens waarin we beiden onze levenservaringen deelden. We deden recht aan wat zich in een mensenleven kan afspelen.
Want naast mijn rol als mentor en recruiter ben ik vooral mens!
17 mei 2022
